1. Leuk joh emigreren!

We wonen nu 2 weken in Frankrijk en het wordt wel tijd om onze ervaringen te delen, we beginnen bij ons vertrek.

Dinsdag 4 januari stond de vrachtwagen klaar aan de Kiefveldersteeg in Putten om ingeladen te worden. Van ah joh, we hebben niet zoveel (dat riepen we al weken) totdat we concludeerde ‘jeetje wat een bende hebben we’! Maar alles is meegekomen! Met daarvoor speciaal dank aan Theo, Andries en Robert die de auto zeer vakkundig volgestouwd kregen.
Daarna nog de laatste dingen uit huis opruimen en de deur achter ons dicht doen. We sliepen de laatste nacht in het gastenverblijf omdat natuurlijk alles in de vrachtwagen stond. We gingen nog even wat boodschappen doen, en even langs vrienden in Putten voordat we uitgeteld een voor nu laatste frietje gingen eten. Eelco zou nog even de aanhanger aan de auto koppelen want ook die ging mee, bepakt.
Maar wat blijkt, geen verlichting doet het van de aanhanger! Je zult altijd zien, het ding heeft vorige week nog achter de auto gehangen, niks aan de hand en nu doet niks het. Je bent moe en baalt als een stekker, moet de kar dan maar hier blijven? Gelukkig hebben we lieve mensen om ons heen en is er tussen 20.00 en 22.00 s’avonds gesleuteld, wat bleek het was een zekering in de auto die stuk was. Eelco komt dus om 22.00 uur in het gastenverblijf, nog even gauw douchen en dan oogjes dicht, wat om 5 uur stond de wekker om vervolgens om 6 uur te vertrekken uit Putten.

Woensdag 5 januari om 6 uur rijden we langs Mandy en Antoine (Antoine reed de ‘vracht’wagen) en konden we vertrekken richting la douche France! De heenweg was hobbelig.. Dan bedoelen we niet de hobbels in de weg maar met alles wat er onderweg gebeurde. Het begon goed, we moesten in Echt een kastje halen voor de Belgische tol hier heeft Antoine ook nog even de wagen volgegooid met Diesel. Dit ging prima. De toiletten waren dicht dus bij het eerst volgende tankstation maar naar het toilet en koffie. Daarna reden we door België en dan met name door de Belgische (Hoge) Ardennen. Hier was het koud en zijn er behoorlijke hoogteverschillen met prachtig de sneeuw op de achtergrond in een schilderachtig decor.
Het ging eerst niet goed met de brandstofmeter, hij gaf aan dat de tank leeg was (ws. omdat we in Echt getankt hadden met een slang voor vrachtwagens zodat de vlotter niet mee kwam). Dus afslag voor parkeerplaats en de vrachtwagen paar keer aan/uit, toen ging de meter wel wat omhoog naar een kwart. Oké maar weer rijden, wellicht dat hij nog meer gaat stijgen. Toen reden we dus door de Ardennen met hoogteverschil en een wagen die volgeladen was en toen ging de toerenteller raar doen, hij viel weg.. Dus aan de telefoon, ga er maar af want dat gaat niet goed. De wagen pakte hem toch weer op dus maar doorrijden. Toen kregen we telefoon dat onze spanbanden van de aanhanger los waren, dus hup eerste er weer af. Maar.. de brandstofmeter was niet opgeklommen en gaf nu toch echt wel een oranje lampje en tot Luxemburg durfden we niet aan. Dus waar zit een tankstation, eerstvolgende eraf en binnendoor rijden (10km heen en terug met dichtgeknepen billen als de vrachtwagen het maar haalde). En ja hoor, getankt, 50 euro diesel.. Antoine doet de wagen aan en warempel hij geeft aan dat de tank vol zit.. Oké we hadden dus nog niet hoeven tanken maar wie neemt nou de gok!
Maar oké, door naar Luxemburg want daar kon de auto i.i.g. wel tanken en Antoine moest ook 3 kwartier rusten (eerder in Echt ook al even rust genomen). We nemen de afslag om te tanken, ik kijk in mijn achteruitrij spiegel en zie de sirenes en een douane auto voor de vrachtwagen. Antoine moest volgen… Je weet dat je niks te verbergen hebt maar toch even spannend, wat als ze de hele inhoud willen zien! Dus ik (Henriëtte) naar Antoine en Mandy gelopen omdat ik dan nog het meeste Frans praat.. Of we 10.000 euro aan cash bij ons hadden,, uhhh nee en of hij de papieren kon zien. Alles was gelukkig oké! Antoine kon parkeren, wij konden tanken en maar even wat gegeten, Antoine moest toch 3 kwartier rusten. Toen ook maar echt besloten om samen op te rijden want dan voelt toch een stuk fijner, daarnaast konden wij met de kar ook niet mega hard rijden.  Daarna ging het vrij soepel (wel weer 2 x oh jee toen we een douane auto voorbij zagen rijden in Frankrijk), maar de reis was al met al toch een stuk langer dan gedacht. Om 17.30 kwamen we aan in Bourbonne-les-Bains en moesten we nog even boodschappen doen. We waren echt wel klaar en moe, maar ja je moet wat eten. Vanaf Bourbonne was het nog een kwartiertje rijden tot aan de Ferme! Ja we zijn er, eindelijk!!

Allereerst veel liefde voor onze dieren die ook 12 uur in de auto hadden gezeten. Puk heeft geen kik gegeven, vond alles wel prima. Jip die we hadden gedrogeerd (pilletje van de dierenarts) had af en toe wel een miauwconcert maar heeft het ook super goed gedaan, hadden we niet verwacht. Maar goed eerste spullen uit de auto, lichten aan en naar binnen.. Maar we wisten voor ons vertrek dat de kachel was stuk gegaan en we geen verwarming zouden hebben.. maar niet verhuizen en hier heen gaan was geen optie, alles was al geregeld. Maar bij Els die in het dorpje hiernaast woont (Nederlandse, zij is degene waar we mee in contact zijn gekomen en die ons met veel geholpen heeft) konden we wat elektrische kacheltjes ophalen bij haar woning. We moesten alleen wel even de sleutels ophalen bij een andere Nederlandse man en dan bij haar in huis naar binnen, want zij was er niet. Dus in het donker de sleutels halen, niet weten waar, ja ongeveer daar bij de kerk ik sta wel buiten zei hij. Blij hem te zien, sleutels mee en kacheltje ophalen bij Els en met gierende banden naar de Ferme waar Mandy en Antoine nog waren. Rond 7 uur konden we alles een beetje installeren, wijn erbij, borrelplank erbij en toasten maar! We zijn veilig aangekomen, wat een opluchting en wat een avontuur zeg! Met de elektrische kacheltje kregen we het wel een beetje warm maar we dachten ook dat we niet konden douchen omdat we geen warm water hadden, dat zou ook wel kapot zijn.. Fixen we wel dachten we, we zijn niet verwend in Nederland hoor, geen probleem 😊. Na het eten een rondleiding voor Mandy en Antoine, bedjes opmaken en nog lekker nazitten. De eerste nacht in onze eigen gastenkamer geslapen maar oh wat hadden we het koud, zelfs met de hond tussenin niet warm te krijgen. Eerste wat we doen zeiden ik en Eelco tegen elkaar, morgen het bed uit de vrachtwagen halen!

De volgende dag, donderdag 6 januari hadden we om 09.30 uur de afspraak staan voor de overdracht. Lieverds als ze zijn, zijn Mandy en Antoine lekker met Puk gaan wandelen zodat we daar geen omkijken naar hadden. We dachten, met een uurtje zijn wel klaar ze gaan vast niet alles tellen. Maar niets is minder waar, elk lepeltje, vorkje, kopje, wijnglas echt letterlijk alles is geteld en op de foto gezet!! Zoals jullie weten huren we deze ferme dus alles wordt waarschijnlijk achteraf weer geteld. Uiteindelijk 3 uur later om 12.30 uur, en elke kamer en ruimte verder was alles geregistreerd. Ondertussen hadden we Mandy en Antoine de sleutels van de auto meegegeven en waren nog even aan het rondrijden en boodschappen aan het doen. Kunnen we tekenen, ja! De wijn komt er bij en laten we proosten! Er werd rijkelijk bijgeschonken maar laten we ook wat overhouden voor Mandy en Antoine, die waren ook weer terug. Ah ik haal nog wel een fles uit de auto zegt Pierre (de zoon van de verhuurster is wijnboer hier in het dorp). Dus ook die maar open gemaakt en geschonken want dat hadden we achter de rug. We moesten nog wel het één en ander aan borg betalen etc. dus ze konden wel een cheque uitschrijven.. Uhh nee dat is zo 1990 (dat zeiden we maar niet), die hebben wij niet, geef je IBAN maar en dan maken we over, gelukkig geen probleem! We moeten nog een bankrekening openen in Frankrijk maar daar moet je een afspraak voor maken (op vrijdag 14/1 een afspraak gemaakt en kunnen al snel op 25 januari terecht 😊). Enfin we waren klaar, dan eerst maar lekker lunchen voordat we aan de vrachtwagen gaan beginnen.

Oké al die bende die erin ging moet er nu ook weer uit. Maar aan het einde van de middag hadden we de helft leeg, morgen de rest. De tweede dag van uitladen (we zitten nu op 7 januari) sneeuwde het en was het niet erg lekker weer maar de vrachtwagen was leeg! Yess!! Nu staat wel alle rommel binnen maar hebben we de tijd om alles rustig op te ruimen. Met Mandy de keuken al wat ingericht, fijn je eigen spullen en zo vloog de dag weer voorbij. We konden lekker warm douchen bij Els, oh wat was dat fijn! Iedereen is zo behulpzaam en gastvrij! Dus eerst waren Mandy en in naar het huis van Els en later afgewisseld door Eelco en Antoine, zo konden wij het eten klaarzetten. De kachel had Els aangehouden, we wilden daar eigenlijk blijven zitten. We waren ook blij dat ook het gasfornuis was aangesloten want we hadden eerst alleen nog de oven dus we kunnen koken! Niet dus, het gasfornuis kan helemaal niet aangesloten worden op een gasfles, wat dom!! Wisten wij veel, er stond hier ook een oud ding en dat deed het ook op gasfles maar in Nederland gebruiken we alleen aardgas dus dit kon niet! Gele vlam en een zwarte pan later gauw het vuur uit.. Oké geen gasfornuis dus nog dus alleen oven maaltijden. En geen gekookt eitje, wat een drama haha! We hebben ons gered hoor, maar bij dit soort dingen hebben wij dus niet goed nagedacht. Els had ons voor zaterdagavond uitgenodigd om met zen allen te komen racletten (oh zo super lekker, ik kende alleen gourmetten maar dit gaan we zeker vaker doen!). Jazeker komen wij, want en: warmte en lekker eten en gezelligheid! En dat was het ook, een hele fijne avond samen! Op zondag lekker aangeklooid, wezen tanken met de wagen in Bourbonne want Mandy en Antoine zouden maandagochtend vroeg om 6 uur weer richting Nederland vertrekken. En ook dat was een spannende dag, als ze maar weer veilig thuis zijn in Putten, dan kunnen wij ook ontspannen! Ook hadden zij een spannende terugreis, met in de ochtend nog veel mist, kou en gladheid. Weer aangehouden door de douane in België om gewogen te worden. Maar om 16.30 kregen we het bericht dat ze veilig thuis, waren olé! Dus weer 10.5 uur onderweg (je kan het met één stop in 6.5 uur rijden). Op maandag is Pierre ook nog even aangekomen want die hoorde dat wij geen warm water hadden! Hij maakte zich zorgen want dit zou gewoon moeten kunnen, de boilers zijn elektrisch en die zijn niet stuk! Wat bleek, de elektricien die eind december was geweest had een aantal schakelaars uitgezet wat zij niet wisten en vandaar geen warm water. Maandagavond konden we dan toch eindelijk warm douchen!

Dinsdagochtend 11 januari zijn we voor het eerst vrij ontspannen, want alles doet toch meer met je dan je denkt. We zouden rond 11 uur even koffie doen bij andere Nederlanders (Elvin en Monique die we al eerder hebben ontmoet) in Coiffy le Haut  totdat om 10.30 Puk uit zijn stoel springt, kermend en piepend en we denken wat is dit? We dachten eerst zijn poot omdat hij daar aan geopereerd is maar wisten het niet zeker. We konden niet bij hem komen, hij staat krom van de pijn, hij gromt en het is duidelijk dat er iets aan de hand in (we denken aan zijn rug omdat hij zo krom staat). We zitten even met de handen in het haar, niet nu! Eelco denk hem op te tillen om te kijken of het toch niet zijn poot is, maar Puk heeft dus blijkbaar pijn aan zijn buik dus hij haalt uit. Onze eigen domme schuld, een hond met pijn kan je niet zo benaderen. Oké wat nu, toch maar de dierenarts bellen, we weten dat er één in Bourbonne zit en we kunnen gelukkig gelijk komen. We dachten ook even aan vergiftiging omdat hij donderdagmorgen nog met iets van gif had gelopen (dat lag hier maar voordat je dat door hebt, heeft de hond het al gevonden). Dus met angst naar de dierenarts, het is toch geen maagbloeding o.i.d. van de vergiftiging. We dachten heel even dat hij dood ging. Bij de dierenarts aangekomen braakt Puk 2 x maar dan zijn we aan de beurt. In mijn beste Frans probeer ik wat uit te leggen totdat ze zegt; do you speak English? Oh yess we do!! Op dat moment met stress is dat zo heel erg fijn! Het blijkt een Poolse dierenarts die dus ook Engels spreekt. Maar ik zei gelijk, je kan niet aan hem komen want hij heeft veel pijn en Puk is dan al niet de gemakkelijkste. Oké ik pak een korfje voor zijn bek, oh nee doe maar niet want dat gaat je niet lukken. Maar ze komt terug en met verbazing kijken wij hoe ze een touw heeft, even snel 2 keer om zijn bek wikkelt, te snel zodat Puk niet doorheeft wat er gebeurt en ja hoor, hij heeft een korfje! Niet zielig want nu kan hij gewoon niks maar dit hebben wij nog nooit eerder gezien! Ze kon nu de temperatuur meten (uiteraard niet zonder gestribbel) en die was goed. Het leek niet op vergiftiging want zijn temperatuur was goed en als het vergiftiging is zou de temperatuur gedaald moeten zijn. Ze gaat aan zijn buik voelen en ja daar zit de pijn! Enfin 2 injecties later en pilletjes mee voor de komende 3 dagen gaan we nog even gauw boodschappen doen en dan naar huis. Lees; even snel boodschappen doen dachten we, nee hoor karretje vol bij de Lidl doet de pin het niet dus weer naar Bourbonne, Puk weer kotsend uit de auto, snel geld pinnen en weer terug. Ik had de kassière wel zo ver gekregen mijn karretje gevuld te houden en dat ik weer terug zou komen. Eindelijk weer thuis, broodje eten. We wisten dat het onvermijdelijk was een keer bij de dierenarts te komen maar zo snel niet. Een voordeel, we weten nu waar het is  en dat het goed komt. Want het is gelukkig goed gekomen met Puk, hij lijkt weer de oude! Ook bij de dierenarts zie je dat ze nog 10 jaar achterblijven. Niks in de computer maar een hele kaartenbak vol met alle gegevens van alle dieren 😊. Dit blijkt ook wel bij de rekening want deze viel ook reuze mee!

In de middag toch nog even de koffie gehaald bij Elvin en Monique en gekeken bij hun super leuke Franse huis waar ze nog volop aan het verbouwen zijn. Daarna nog even door naar Aad en Manon die iets verderop wonen om kennis te maken. Zij hebben 20 jaar lang een chambre d’hotes gehad en we kunnen ze alles vragen!! Wat fijn al die contacten! Aan het einde van de dag weer naar huis, kijken hoe het met Puk is en het welverdiende glaasje wijn nemen. Ja we hadden nog een 10 liter pak liggen (had Antoine meegenomen) die op moest (te erg).

Wordt vervolgd..