2. Hout, hout en nog eens hout

Alwaar wij nog steeds met enkele elektrische kacheltjes moesten proberen ons warm te houden waren de volgende twee dagen wel een uitkomst. Hard werken, krijg je het altijd warm van.
We hebben ongeveer een huis van 300 mtr2. Dat betekent een behoorlijke oppervlakte om te kunnen verwarmen. In Nederland zijn we natuurlijk alles omtrent gas gewent. Dat kent men op het platteland in Frankrijk zeker niet. Daar worden hele oerbossen gekapt om de huizen voor de bewoners te kunnen verwarmen. Andere mogelijkheid is stoken op olie. Al schijnt vanaf heden geen nieuwe ketel meer op olie geïnstalleerd te mogen worden, al zijn er in heel Frankrijk nog heel, heel veel. De wildste verhalen gaan daarover ook de ronde. Soms wel tot 3000 liter op jaarbasis wat er opgestookt wordt.

Maar goed, wij hebben (wanneer alles werkt 😊) een hout gestookte cv. Gemiddeld genomen is het gebruik daarvan ongeveer 40 kuub op jaarbasis. Omdat we nu natuurlijk richting zomer gaan en de normale zaagronde in september plaatsvind volstaat volgens onze Pierre 25-28 kuub. We kunnen je vertellen, dat zijn aardig wat houtjes.
Om 9 uur zou het festijn gaan beginnen. Bepakt en bezakt kwam er om kwart over 9 een trekkertje aangereden. Daarop Patrice een typisch Franse jongeman. Pakweg 1 meter 60 en een vlassnorretje. Waarschijnlijk had de trekker opstartproblemen want het vroor dat het kraakte op dat moment. Onder een heldere hemel klom de zon traag omhoog en konden wij, in de vallei waar wij het hout gingen zagen, het hoger gelegen Coiffy-le-haut al in de zon zien liggen te blinken. Dat duurde bij ons nog even. Maar gelukkig duurde het niet al te lang voordat het zweet van het voorhoofd gutste. Het hout wordt in deze omgeving altijd op meters gezaagd wanneer de bomen uit het bos worden gekapt. In de periode dat wij hier nu verblijven horen wij dagelijks de weerklanken van motorzagen.
Al dat hout ligt dan keurig opgestapeld tot ongeveer 1 meter 80 hoogte. De bedoeling was vrij simpel. Hout pakken, hout doorgeven aan Patrice, welke achter de cirkelzaag staat. Die zaagt het in 50 cm stukken waarna het vervolgens met een loopband naar een grote bak gaat. En ja, die bak die wordt ook weer ergens geleegd om al die stukken weer op te stapelen.
Een extra horde was wederom de kou. Die stukken hout liggen er natuurlijk al even in weer en wind. De weken ervoor had het regelmatig geregend en was het wel wat nattig. Ideaal om goed vast te vriezen. Met een soort stormram kon Eelco dus eerst al die bovenste stukken losrammen. Lekker boven je macht met een stuk hout van een meter. We kregen aldra de slag te pakken. Eelco ramde er rustig op los, Henriëtte nam het losse stuk over en kon het richting de cirkelzaag dirigeren.
Ging mooi. Tot de bak vol was en deze geledigd werd bij ons lege houthok. Daar kon Henriëtte vervolgens een cursus stapelen volgen. Eelco mocht gelukkig nog even de volgende bak gaan vullen.
Warm dat we het toch hadden!
In de middag, na de lediging van de tweede bak vertrok Patrice en konden wij gezamenlijk al het hout gaan stapelen.
Gesloopt van het niet gewent zijn na een stevige maaltijd op tijd naar bed. Morgen tenslotte nog zo’n dag.

Gek genoeg lijk je ook aan het soort werk te wennen. De tweede dag verliep vrijwel identiek. Wegens de kou een verlate trekker, vastgevroren stukken, stormrammen en stapelen en dat alles onder een strakblauwe lucht en een heerlijk winterzonnetje. Het was geen straf om de dagen zo door te komen. Na een warme douche konden we ook de kou in huis beter trotseren die avond.

Op vrijdag zouden we op zoek gaan naar een kooktoestel. Want ook dat liep wat anders dan we vooraf hadden gedacht. Wij hadden een prachtig kooktoestel met oven in Nederland op de kop getikt. Maar nooit rekening gehouden dat, wanneer je met een gasfles moet koken, een compleet andere brander op je fornuis moet hebben. En nu? Plan B. Gewoon een camping gasstel kopen. We hadden in die dagen ervoor intussen alweer een elektrisch kookplaatje geleend bij Els. Je zou denken dat onze hele huis vol staat met leenspullen. Dat valt mee kunnen wij jullie verzekeren.
Op vrijdag naar de eerste grotere Brico in de omgeving, daar zullen ze vast wel wat hebben. Niet dus. Dan maar op naar Langres, de eerste grotere plaats in de omgeving.  In eerste instantie geen winkel te vinden met de juiste benodigdheden of alles weer dicht om 12 uur. Ja echt, veel winkels en zelfs supermarkten zijn hier gewoon tussen 12.00u en 14.00u dicht. Daar houd je als Nederlander in de eerste weken echt geen rekening mee omdat je je dat niet kunt voorstellen dat dat nog is. Er zijn intussen ontwikkelingen dat er om vrijdag en zaterdag tegenwoordig wel sommige winkels open zijn. Niet diegene waar wij moesten zijn helaas.
Maar: uiteindelijk en na wat navragen een camping 2 pitter op de kop getikt. Wij konden s’avonds nu eindelijk ook koken en een eitje koken. Hoe blij kan je zijn met iets simpels?

De zaterdag en zondag waren rommeldagen, opruimen, aanklooien en bovenal zorgen dat het keuken gedeelte warm bleef. Wij hadden intussen wel besloten dat wanneer de komende week geen activiteiten zouden plaatsvinden omtrent de kachel wij toch zouden uitkijken naar andere woonruimte. Het klinkt enorm verwent of juist niets gewent zijn. Maar behaaglijkheid van warmte hebben wij echt ervaren als een eerste levensbehoefte in de afgelopen tijd. Gewoon warmte welke je nodig hebt om dingen te kunnen doen, niet te verkleumen wanneer je wat doet.
Want met lage temperaturen kon je ook niet gaan verven etc. iets wat we al wel op de planning hadden staan.
Op zondag kwam echter plotsklaps het verlossende woord; maandag & dinsdag zou de installateur de kachel komen installeren. 

Kachelgate
Vol goede moed ontvingen wij maandagochtend 17 januari liefst 2 loodgieters die het klusje wel even kwamen klaren. Dachten wij. Na twee dagen voornamelijk wat administratieve dingen regelen (we konden immers niet weg vanwege de werklui) kwam op dinsdagmiddag half 5 het bevrijdende woord; of we hout hadden want dan kunnen we de kachel verder opstoken.
Lacherig zeiden we nog; hoeveel wil je hebben? En liepen vol trots naar onze schuur waar ook een groot deel van het hout opgeslagen lag.
Het gezicht van de monteur klaarde hier echter niet mee op, integendeel.  Moeizaam kijkend nam hij een blok in ontvangst en liep ermee terug naar de kachel. Toen werd ook voor ons duidelijk waarom hij niet vrolijk oogde. De geïnstalleerde kachel was berekend op stukken hout van 33 cm, niet op 50 cm stukken. Met andere woorden, er was een volstrekt verkeerde kachel geplaatst!
Man man man, wat een gedoe. Moeizaam proppend kregen we er wel wat van die grote stukken in maar de ontbranding is natuurlijk verre van goed. Daarnaast was de geplaatste kachel niet berekend op het vermogen wat nodig is om het huis goed te kunnen verwarmen. De moed zakte ons wel in de schoenen. Niet dat wij daar op enige wijze iets aan konden doen of hadden kunnen doen maar het zicht op een lekker verwarmde woning verdween weer als sneeuw voor de zon. Dat wordt weer (of nog steeds) behelpen de komende dagen/weken!
Intussen had Pierre contact opgenomen met de installateur en waren ze in een behoorlijke discussie beland waar nu de fout toch lag. Het betere welles/nietes spelletje.
Uiteindelijk kregen wij mee dat wederom de kachel vervangen zal gaan worden voor een grotere. Intussen hadden we met behulp van een takkenzaag een x-aantal stukken door de helft gezaagd, dat zorgde ervoor dat we in ieder geval voor een paar dagen ook op maat hout konden gebruiken. Dit kleiner zagen herhaald zich voorlopig om de paar dagen totdat deze kachel weer vervangen zal worden…….. De kou is uit het huis, en dat is al heel fijn!